BULLING...

 

Η αβεβαιότητα του μέλλοντος...

                                          Η αβεβαιότητα του μέλλοντος...

Η αβεβαιότητα για το μέλλον, αυτό το αρνητικό συναίσθημα που έχει πλημμυρίσει τις ψυχές της νεολαίας στις μέρες μας, αποτελεί κυρίαρχο θέμα στις συζητήσεις μεταξύ των νέων ανθρώπων. Και το πιο λυπηρό από όλα είναι το ότι η αβεβαιότητα δεν έχει κάνει την εμφάνισή της μέσα μας μόνη της, αλλά συμβαδίζει και προκαλεί στην ψυχή μας και άλλα αρνητικά συναισθήματα, όπως φόβο, αγωνία, διστακτικότητα, αναβλητικότητα.

Όλα τα παραπάνω έχουν αντίκτυπο στα όνειρά μας! Και αυτό διότι νιώθοντας όλα τα παραπάνω αρνητικά συναισθήματα τραυματίζεται η ψυχή μας και κάπου εκεί… σταματά η διάθεση μας να ονειρευτούμε. Αδυνατούμε να θέτουμε στόχους στην ζωή μας, γιατί μας κυριεύει ο φόβος της μη επίτευξής τους, ο φόβος της αποτυχίας και η αμφιβολία για μια καλή έκβαση των πραγμάτων. Και κατά αυτόν τον τρόπο στην ζωή μας μετά βλέπουμε να έρχεται η στασιμότητα. Την κατάσταση αυτή βέβαια την βιώνουν εντονότερα οι νέοι που πλήττονται από την ανεργία, η οποία υπήρξε το επακόλουθο αυτής της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ζούμε σήμερα.

Από όλη αυτήν την κατάσταση όμως δεν ισοπεδώνεται μόνο η διάθεσή μας να ονειρευόμαστε, αλλά έχει σβήσει και το χαμόγελο από τα χείλη μας, έχει συννεφιάσει το πρόσωπό μας. Παντού στους δρόμους βλέπει κανείς τους συνανθρώπούς του κατηφείς, σκυθρωπούς, λυπημένους, απογοητευμένους, ανόρεκτους, απόμακρους, φοβισμένους, αποξενωμένους, να κάνουν παρέα και να συναναστρέφονται μόνο με τις δικές τους αγχώδεις σκέψεις….! Ενώ οι όροι ανθρωπιά, αγάπη, αλτρουισμός, συμπόνια, αλληλοβοήθεια είναι λέξεις υπό εξαφάνιση…! Και αυτό είναι τόσο, μα τόσο λυπηρό…! Και κυρίως για τους νέους που είναι το αύριο και η εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Φυσικά για όλη αυτή την κατάσταση φταίνε κάποιοι άνθρωποι που σκέφτηκαν μόνο την δική τους ευημερία και αποδείχτηκαν έτσι εγωιστές στον μέγιστο βαθμό. Δεν σκέφτηκαν την ταχυπαλμία στις καρδιές των συνανθρώπων τους και κυρίως των νέων που βλέπουν να μην τους δίδεται κανένα κίνητρο, καμία ευκαιρία σχεδόν για να χτίσουν το οικοδόμημα της ζωής τους. Δεν σκέφτηκαν την ταχυπαλμία αυτή που δεν είναι από χαρά αλλά από αγωνία για την ίδια τους την επιβίωση!

Κατά την γνώμη μας θα πρέπει όλοι και φυσικά οι κυριότεροι υπαίτιοι να αναλογιστούμε την μεγάλη σοβαρότητα της κατάστασης και να πράξουμε ό,τι αρμόζει για να επανέλθει η διάθεση για να ονειρευόμαστε και το χαμόγελο στο πρόσωπο μας! Διότι τόσο τα όνειρα, όσο και το χαμόγελο και η αισιοδοξία αποτελούν το έναυσμα για το ξεκίνημα της ζωής των νέων, οι οποίοι αποτελούν το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά και ολόκληρης της οικουμένης.